10.000 ώρες

O Malcolm Gladwell είναι ένας Καναδός συγγραφέας, ο οποίος το 2008 έγραψε το βιβλίο «Outliers«. Θέμα του βιβλίου είναι οι λόγοι που οδηγούν έναν άνθρωπο στα υψηλότερα επίπεδα παγκόσμιας επιτυχίας. Υποστηρίζει πως βασικός παράγοντας για να φτάσει κάποιος στο Μεγαλείο είναι είναι η πειθαρχία και η επένδυση τεράστιας ποσότητας χρόνου εργασίας. Συγκεκριμένα… οι 10.000 ώρες!

Όπως αναφέρει δεν υπάρχει άνθρωπος που να ανήκει στους κορυφαίους στον πλανήτη στο πεδίο του χωρίς να έχει δουλέψει πάνω από 10.000 ώρες. Η έρευνα του συμπεριλαμβάνει αρκετά παραδείγματα όπως τον Bill Gates που είχε περάσει χιλιάδες ώρες κλεισμένος στο δωμάτιό του δουλεύοντας στον υπολογιστή από μικρός και τους Beatles που από το 1960 ως το 1964 πραγματοποίησαν 1200 πολύωρες συναυλίες στη Γερμανία μαζεύοντας πάνω από 10 χιλιάδες ώρες πρακτικής. Κάτι που επιβεβαίωσε κι ο John Lennon για το πόσο τους βελτίωσε η συγκεκριμένη περίοδος.

Ο Gladwell λοιπόν, ήταν φέτος καλεσμένος στο πανεπιστήμιο MIT, σε ένα ετήσιο σεμινάριο Αθλητικών Αναλύσεων, όπου συμμετέχουν τα μεγαλύτερα «φυτά» στο χώρο της αθλητικογραφίας και της στατιστικής καθώς κι αρκετοί προπονητές. Σε μία συζήτηση με τον Jeff Van Gundy στο θέμα του «φυσικού ταλέντου» και της εργατικότητας, ο coach είπε τα εξής:

O Tracy McGrady πρέπει να γίνει Hall of Famer. Το ταλέντο του ήταν από «άλλο κόσμο». Είναι ότι πιο κοντινό έχω δει σε συνδυασμό τέλειου σώματος και καλού μυαλού. Ήταν ο πιο χαρισματικός παίχτης που είχα ποτέ στο ρόστερ μου. Ήταν τόσο ταλαντούχος που σίγουρα επηρέασε την ανάπτυξή του. Το παιχνίδι ήταν τόσο εύκολο για αυτόν […] μπορούσε να κυριαρχήσει εναντίον όλων από μικρή ηλικία. Είχε φρικαλέο wing span, τεράστιο μέγεθος και υψηλό IQ. Αλλά κατά μία έννοια, όλα αυτά τον εμπόδισαν να φτάσει στα μεγαλύτερα ύψη. […] Ο McGrady δεν είχε πάνω από 1.000 ώρες προπόνησης! (γέλια στο ακροατήριο) Μακάρι να μπορούσα να του αλλάξω τη νοοτροπία και την εργατικότητά του.

Τα καλύτερα 35 δευτερόλεπτα μπασκετικού μεγαλείου που έχουν παιχτεί ποτέ.

O T-Mac αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να είναι ευγνώμων που μπορεί ακόμα να παίζει μπάσκετ στα 31 του, παρά τους δεκάδες σοβαρούς τραυματισμούς. Είναι εκπληκτικό που παρά τη φθορά που έχει υποστεί το σώμα του τα τελευταία 4 χρόνια, κατάφερε φέτος να κάνει το come back παίζοντας σταθερά σε υψηλό επίπεδο.  Σε 28 αγώνες που ξεκίνησε σα βασικός play maker παρά τα 6’8 (!) είχε μέσο όρο 11-5-4. Δεν αποκλείεται να είναι ο μόνος ευτυχισμένος παίχτης των μίζερων Detroit Pistons. Το σίγουρο είναι πως αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα των 10.000 ωρών.

O T-Mac σε σκληρές ώρες προπόνησης.

Ζει ακόμα…