You Shall Not Pass!

Αυτό ήταν πάντα το μεγάλο ερώτημα στο μπάσκετ; Να πασάρεις ή να σουτάρεις;

You Shall Not Pass!

Οι μεγάλοι σκόρερ στο μπορούν να χωριστούν σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που λειτουργούν με ατομικές ενέργειες και παίζουν συχνά isolation χωρίς βοήθειες, και στους εκτελεστές που ξέρουν να παίζουν καλά off the ball,  να παίρνουν σωστές θέσεις (positioning) και να εκμεταλλεύονται στο έπακρον τις πάσες των συμπαιχτών του.

Στην 1η κατηγορία ανήκουν παίχτες που σκοράρουν χωρίς να καταλογιστεί ασίστ σε συμπαίχτη τους. Έχουν από τα πιο χαμηλά ποσοστά σε assisted field goals (Ast%). Δεν περιμένουν κανέναν τους να τους φτιάξει τη φάση. Παίρνουν τη μπάλα και (προσπαθούν) να το τελειώσουν μόνοι τους. Κλασικά παραδείγματα είναι ο Derrick Rose, ο Carmelo Anthony, ο Russell Westbrook, o LeBron James κι αρκετοί ακόμα κυρίως scoring-first PGs όπως ο rookie Kyrie Irving, ο Tyreke Evans κ.α.. Το ποσοστό των assisted καλαθιών τους περιορίζεται στο 20% με 35%.

Η 2η κατηγορία έχει παίχτες που ξέρουν να ξεμαρκάρονται, να τοποθετούν σωστά το σώμα τους, έτοιμοι για εκτέλεση με την πρώτη καλή ευκαιρία είτε μιλάμε για low post σκοράρισμα είτε για σουτ. Εκμεταλλεύονται άψογα τις καλές πάσες των συμπαιχτών τους. Μερικοί από αυτούς είναι ο Blake Griffin, o Chris Bosh κι ο LaMarcus Aldridge, με πάνω από 65% Ast%. Δηλαδή σχεδόν 7 από τα 10 καλάθια τους είναι αποτέλεσμα μίας καλής ασίστ κι όχι ατομικής ενέργειας.

Τα δύο είδη επιθετικής αρετής είναι εξίσου χρήσιμα αλλά και επικίνδυνα. Σχετικά με την 1η κατηγορία, ποιος δε χρειάζεται έναν παίχτη να παίρνει την ομάδα πάνω του τις δύσκολες στιγμές όταν η μπάλα καίει; Τι να τον κάνεις όμως αν καταχράται τις κατοχές και διαλύει την ομαδικότητα;

Αναφορικά με τη 2η κατηγορία, είναι θαυμάσιο να έχεις ένα μεγάλο επιθετικό όπλο που ξέρει να λειτουργεί σε σύστημα, αλλά τι να τον κάνεις αν δεν υπάρχει ένας καλός πασέρ δίπλα του για να τον τροφοδοτήσει την κατάλληλη στιγμή όταν η άμυνα είναι σφιχτή;

Και φτάνουμε στο ερώτημα.. τι είναι πιο χρήσιμο για μία ομάδα;

Ο περίφημος μάγος του επιθετικού μπάσκετ Mike D’Antoni μεγαλούργησε 5 χρόνια στους Suns, κέρδισε το βραβείο του Coach of the Year το 2005 χάρη στο σύστημα «Seven Seconds or Less (SSOL)«, με 4 συνεχόμενες σεζόν με πάνω από 54 νίκες. Μόλις φέτος έγινε προφανές πως χωρίς play maker υψηλής ραπτικής, ένα τέτοιο σύστημα είναι πανηγύρι. Χωρίς Steve Nash και χωρίς Chauncey Billups, ο D’Antoni επέμεινε στις γρήγορες επιθέσεις χωρίς πολλές πάσες με αποτέλεσμα να είναι επώδυνο να παρακολουθήσεις αγώνα των Knicks.

Μέχρι πέρυσι, τα μισά καλάθια του Carmelo (σε Nuggets και Knicks), ήταν αποτέλεσμα ασίστ (συνήθως από τον Billups). Φέτος που οι Knicks δεν έχουν δείγμα play maker, ο Anthony είναι αναγκασμένος να παίζει με υπερβολικά πολλές ατομικές ενέργειες (27% Ast%), με αποτέλεσμα να έχει το χειρότερο ποσοστό στην καριέρα του με το απύθμενο 40%. Παρομοίως ο κάποτε παντοδύναμος στην ρακέτα Amar’e, έχει καταντήσει να παίρνει σε κάθε αγώνα 6 σουτ από μέση απόσταση, έχοντας γίνει ένας γραφικός mid range σουτέρ ωσάν τον Νίκο Οικονόμου. Η έλλειψη play maker, έχει αναδείξει την ανικανότητά του να σκοράρει κοντά στο στεφάνι. Χωρίς τον Nash να τον ταΐζει καρφώματα με το κουτάλι στο στόμα, φέτος έχει κι αυτός το χειρότερο ποσοστό στην καριέρα του με 44%.

Update: Πολύ καλή ανάλυση του προβληματικού πικερό των Knicks ελλείψει play maker, στο theWeakside.

Αντίστοιχα, από τις 11 ομάδες του ΝΒΑ που πετυχαίνουν τα λιγότερα καλάθια με ασίστ (δηλαδή βασίζονται κυρίως σε ατομικούς ηρωισμούς), οι 8 βρίσκονται βαθμολογικά εκτός playoff, οι 2 οριακά τα αγγίζουν και η μόνη που έχει καλό ρεκόρ είναι η Οκλαχόμα όντας η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα χάρη στην εξαιρετική επιθετική τριπλέτα Durant, Wesbrook, Harden.

Από τις 13 πρώτες ομάδες που οδηγούν την ίδια στατιστική κατηγορία με τα περισσότερα καλάθια προερχόμενα από ασίστ, οι 11 βρίσκονται σε τροχιά playoff, εκτός των Nets και των Raptors όπου οι Cal-Deron (καλό ε; :P), μοιράζουν ασίστ αφειδώς.

Τρανό θετικό παράδειγμα του πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει καλό passing game και τα καλάθια να μπαίνουν κυρίως με ασίστ, είναι οι φετινοί Denver Nuggets. Ο πραγματικά ευφυής προπονητής τους George Karl, όχι απλά προσαρμόστηκε άψογα στην μετά-Carmelo εποχή, αλλά φαίνεται πλέον πως έπιασε τους Knicks «κότσο».

Οι Nuggets είναι πρώτοι στο NBA σε ασίστ, 2οι σε Ast%, 2οι σε ποσοστό ευστοχίας, έχουν την καλύτερη επίθεση με 105 πόντους μέσο όρο κι έχουν τρελάνει τους πάντες βρισκόμενοι στη 2η θέση της Δύσης. Κι όλα αυτά χωρίς κανέναν superstar. Βγάλτε και το super, δεν έχουν καν star.

Πώς το κατάφεραν αυτό;

O πάντα εφευρετικός Karl είχε την ιδέα να παίζει δύο καθαρούς player maker ταυτόχρονα στο παρκέ. Κάτι που όχι μόνο δεν έχει δοκιμάσει κανείς για μεγάλα διαστήματα, αλλά ούτως ή άλλως καμία ομάδα δεν έχει παρόμοιο υλικό στο επίπεδο των Ty Lawson και Andre Miller.

Όπως λέει κι ο ίδιος το μπάσκετ πλέον έχει περάσει από την εποχή του όγκου, στην εποχή της ταχύτητας. Παίχτες προηγούμενων δεκαετιών, δεν είχαν την ικανότητα να λειτουργήσουν σε τέτοιους ρυθμούς. Για αυτό και σοφά, όσο περισσότερους γρήγορους δημιουργούς έχεις στο γήπεδο σήμερα, τόσο πιθανότερο είναι να κερδίσεις. Παρ΄ότι Lawson και Miller δε ξεκινούν βασικοί, οι πιο αποδοτικές 5άδες των Nuggets είναι αυτές που περιέχουν και τους δύο.

Φτάνουμε στο συμπέρασμα, πως οι εποχές των μοναχικών ηρώων έχουν τελειώσει. Το αυξημένο επίπεδο πλέον, κυρίως σε φυσικά προσόντα και ταχύτητα, δεν επιτρέπει σολίστες να οργώνουν το γήπεδο και αμυντικούς σε slow motion να τους ψάχνουν. Χωρίς γρήγορο και δημιουργικό passing game, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, εκτός αν η τύχη έχει δώσει στην ομάδα σου πολλά επιθετικά τέρατα σαν τους Heat ή τους Thunder.